6 april 2020
Drie ‘geklede middagjurken’, twee avondjurken, daarbij hoeden, avondmutsjes, lange en korte handschoenen, schoenen, bontcapejes – wat was er veel nodig voor de deelnemers aan het Lustrum van het Leids Studentencorps, in juni 1950. Maanden van tevoren was mijn moeder bezig. Eerst, het programma in de hand, inventariseren wat nodig was: voor het Concours Hippique, voor … Lees verder
17 maart 2020
‘Er is veel te zeggen voor het idee dat kleren ons dragen, en niet wij hen; we vormen ze wel naar onze ledematen, maar zij vormen onze harten, onze hersenen, onze taal naar hun zin. (…) De man heeft zijn hand vrij om zijn zwaard te grijpen, de vrouw heeft de hare nodig om het … Lees verder
21 februari 2020
Nu we het toch over onderdelen van het lichaam hebben: soms maken één of twee millimeters veel verschil. Als je voor de tv wordt opgemaakt – nee, ik moet zeggen: toen ik eens voor de tv werd opgemaakt, verfde de visagiste mijn lippen nét een beetje groter dan ze zijn. Een onverwacht effect, je toet … Lees verder
6 februari 2020
… kann auch entzücken, zeggen de Duitsers. Eigenlijk is het vrouwelijk lichaam in de kunst vrij vaak van achteren te zien, met de billen in de hoofdrol. Zie het wulpse portret dat Joaquín Sorolla van zijn vrouw maakte. Klassiek is Velazquez’ Rokeby Venus, die met dat spiegeltje. En in de fotografie: het beroemde Nu provençal … Lees verder
3 februari 2020
Een dag nadat mijn ilog ‘Leve de kont’ verscheen, stond in de Volkskrant een ingezonden brief van de vrouw met ‘de beroemdste billen van het Noorden’. Zo heette een documentaire van RTV Noord over haar, 4 jaar geleden. Geke Hankel, met haar weelderige vormen, kleurrijke kleding en sterke présence, werd 50 jaar geleden een geliefd … Lees verder
31 januari 2020
Een vrouw staat zich te wassen, een beetje haastig, want waarom zou je anders in je ene hand een spons, en in de andere al een handdoek vasthouden? Haar voeten zie je niet, maar ze staat ongetwijfeld in zo’n ondiepe badschaal waarin Franse vrouwen zich eind 19de eeuw soms wasten, juist ook op schilderijen van … Lees verder
8 januari 2020
Dat je het woord eigenlijk niet kunt uitspreken, draagt bij tot de geheimzinnige charme van het peignoir. Tea-gown is makkelijker, en eigenlijk is het hetzelfde: een elegant, los vallend kledingstuk waaronder je, o weldaad, géén korset hoeft te dragen. Je bent een soort wolk, donzig, onaanraakbaar. In Buddenbrooks (1901) van Thomas Mann kwam ik tot … Lees verder
16 december 2019
‘Hebt u dat niet nodig met Kerstmis?’ vroeg een medewerker van de goud- en zilverkoperij bij het zien van de vorken, lepels en servetringen voor mij op tafel. ‘Nee hoor…’ zei ik schaapachtig – in plaats van vrolijk te roepen dat ik thuis nog kisten vol had, en dat de knecht al bezig was met … Lees verder
5 december 2019
Gisèle d’Ailly (1912-2013), kunstenares, onderduikmoeder, burgemeestersvrouw, moet iets betoverends hebben gehad. Dat wist ze zelf, en wij ook, sinds de geweldige biografie van Annet Mooij. Wat we niet beseften, al lag het voor de hand, is dat Gisèle kasten vol bijzondere kleren had, die na haar dood achterbleven in haar huis aan de Herengracht in … Lees verder
21 november 2019
In februari 1949 vertrok mijn moeder voor een half jaar naar Parijs. Zij werd au-pair bij de Prinets, een gezin met vier kleine kinderen dat woonde aan de Rue de Seine, ‘in het oude vieze Parijs’, zoals zij aan haar verloofde schreef. Het appartement was net een konijnenhol met allemaal gangetjes, maar het lag op … Lees verder