Toen ik dertien was, zou ik het helemaal goed maken tussen Duitsland en Nederland. Ik ging gedichten vertalen, heen en weer – wat nog meer eigenlijk? Dat weet ik niet meer precies, in elk geval vond ik dat de oorlog nu lang genoeg geleden was: twintig jaar. De leraren aan mijn Duitse gymnasium die daar steeds maar over praatten, vond ik oude zeuren. Nu weet ik dat de dingen in het algemeen langzamer gaan dan ik denk.
Deze week waren we in het Haus der Niederlande in Münster, waar ze werk maken van datgene wat ik me toen had voorgenomen. De Nederlandkunde bloeit er. Studentes vertalen Nederlandse teksten, er is een prachtige grote bibliotheek. En dat alles in het gebouw, hetzelfde gebouw, waarin meer dan 350 jaar geleden de Nederlandse afgevaardigden logeerden die onderhandelden over de vrede met Spanje: 1648, het einde van de Tachtigjarige Oorlog. Die onderhandelingen duurden twee jaar. Dat valt eigenlijk nog best mee, voor zo’n belangrijk verdrag, als je weet dat niets toen sneller ging dan een paard.