Dat een mooi gezicht een goed karakter zou weerspiegelen (en mutatis mutandis, omgekeerd) is een heel oud idee. Het klopt niet, het kàn niet kloppen, maar het heeft een ongelooflijke zuigkracht. We willen het nu eenmaal zo graag, dat mooi en goed bij elkaar horen. Daarom worden we zo gelukkig – zoals ik gisteren – van de ontmoeting met iemand die zo’n mooi gezicht heeft, met zo’n ongekunstelde, lieve uitstraling, dat het primitieve idee van ‘door en door goed’ wordt bevestigd. Het was een mevrouw van in de zestig, leeftijdsloos, meisjesachtig, met grappige krulletjes en blauwe ogen (geloof ik). Ze had veel hulp gegeven aan vrouwen uit verre landen die in Nederland verzeild waren geraakt, de taal niet spraken, analfabeet vaak, en zelfs niet gewend aan afbeeldingen. Zij vertelde daarover met warmte; en intussen rustten mijn ogen uit op haar gezicht.