Jurken van papier

19 maart 2017

Vroeger speelden kleine meisjes met papieren poppen die je kon uitknippen. Je kon ze kleertjes aantrekken, ook uitgeknipt, die precies de contouren van het poppenlijf hadden, maar dan zaten er rechthoekige flapjes aan om om te vouwen en zo de jurk op de pop vast te zetten. Ik moet heel klein zijn geweest, maar ik herinner me het gevoel van diepe tevredenheid dat dat me gaf. Het paste precies. En als je er een tijdje naar had gekeken kon de pop met heel weinig moeite een andere jurk aan krijgen, of een jasje of een pak.

     Isabelle de Borchgrave maakt ook jurken van papier… en die geven mij nu, als volwassene, eveneens een gevoel van diepe tevredenheid, nee, ik word er gelukkig van. Waarom?

         Het heeft te maken met de essentie van kunst, met echt en niet-echt, schijn en wezen. De jurken van De Borchgrave kun je helemaal niet aantrekken, het zijn sculpturen, licht en kwetsbaar, maar ook betoverend omdat ze de suggestie van stof, van beweging en een lichaam erin oproepen. Verf en papier, lijm en ijzerdraad, dat is alles – en het is fantastisch. Ik zag ze voor het eerst in Venetië, waar ik bijna toevallig het Palazzo Fortuny binnen liep. De Borchgrave had een paar van die smal geplisseeerde, hoogst elegante jurken nagemaakt. Maar zij doet alles: Louis XVI, Renaissance, kaftans… Laatst was er een documentaire over haar op NPO Cultura: hier te zien. Om ademloos naar te kijken (en sorry voor de hoogst irritante reclamespot die je eerst moet uitzitten).