Leporello

14 april 2011

Bij concerten heb ik vaak dat een van de musici in het orkest een sprekende gelijkenis vertoont met iemand die ik ken. Ik hoop daar altijd op, want het is erg leuk om bijvoorbeeld een hele symfonie lang je broer de cello te zien bespelen.

Bij Don Giovanni, maandag, had ik het voor het eerst met een van de hoofdrolspelers op het toneel: Leporello deed me onweerstaanbaar denken aan – Willem Elsschot. Of was het juist zijn biograaf, Vic van de Reijt? Is het mogelijk dat iemand dankzij een bizar toeval èn op een dode schrijver, èn op diens biograaf lijkt? Lijkt Vic op Elsschot?

Hoe dan ook, ik zat met genoegen te kijken, want Leporello was niet alleen een goede zanger, maar ook een aardige acteur, de beste van het stel eigenlijk. Gemoedelijk, vrolijk. Hij bleek later José Fardilha te heten, en een Portugees te zijn, wat me onbegrijpelijk voorkwam, want ik ken helemaal niemand in Portugal. Veel eerder dan ik verwachtte barstte hij uit in de befaamde register-aria, u weet wel, van de veroveringen van zijn baas Don Giovanni, mille e tre alleen al in Spanje. Het begin is al zo mooi: Madamina, il catalogo è questo… We hingen aan zijn lippen, de dirigent nam een vrij snel tempo, maar de zanger deed het goed.

En toen: geen applausje. Waarom niet? Was de zaal nog niet in de stemming voor tussen-applausjes, vonden ze het niet mooi? Ik in ieder geval wel – maar ik was niet snel genoeg, te laf om het initiatief te nemen. Het moment gaat voorbij en je kunt het nooit meer goed maken. Vic, het spijt me.

PS: Fardilha’s catalogus-aria staat op Youtube, zie ik nu, maar die opname is uit 2007, en de man is lang niet zo ontspannen als afgelopen maandag.