Open of dicht

28 oktober 2014

Een beetje onzin was het natuurlijk wel, wat ik laatst schreef over de francofilie van mijn ouders in verband met hun gewoonte om ‘dicht te dekken’, dus met de holle kant van lepel en vork omlaag. Alsof ze dat zelf hadden bedacht, en niet ook weer hadden meegekregen van thuis. 
Dicht dekken, op z’n Frans, was in Nederland gewoon de gangbare manier in de nette kringen waar zij opgroeiden – logisch, want de etiquette was vanouds Frans georiënteerd. Op Paleis het Loo dekken ze ook dicht.

In de 20ste eeuw begon alles wat Engels was, de Nederlanders te boeien. Clubfauteuils, sport, afternoon tea en detectiveromans verdrongen de Franse zeden; ‘pardon’ werd ‘sorry’. Maar tafeldekken is kennelijk zoiets huiselijks en automatisch, dat men dat bleef doen zoals men het van zijn ouders had geleerd.
(Op de tentoonstelling Dining with the Tsars in de Amsterdamse Hermitage is blijkens de persfoto’s ‘open’ gedekt. Zou dat bewust zijn, of heeft iemand daar ook op de automatische piloot gevaren?)