Make-upverslaving

13 januari 2022

We moeten het even over make-up hebben. In de krant stond een artikel over een Amerikaanse politica, carrièrediplomate, minister, formidabele onderhandelaarster: Wendy Sherman (72).

Haar portret laat duidelijk zien hoe zorgvuldig zij haar ogen heeft opgemaakt met stevige eye-liner, oogschaduw, mascara en foundation, hoe haar wenkbrauwen geplukt en haar lippen nét even gestift zijn. Goed gedaan – iets te veel, als je het mij vraagt, maar dat is een kwestie van smaak. Hoe dan ook, het moet haar gemiddeld zeker 2 à 3 uur per week kosten om zo voor de dag te komen. En waarom? Helpt het bij haar werk?
Ik denk dat zij eraan verslaafd is, zoals zo velen van ons, vrouwen – ook denkende, serieuze en oudere vrouwen – die zich niet meer zonder verf op ons gezicht durven te vertonen. Ik ben ietsje jonger dan Sherman en ik doe het stukken minder; steeds minder zelfs, want ik wil er van af – maar helemáál ongeverfd treed ik nog steeds niet graag de wereld tegemoet.

Terwijl: mannen doen het niet. Géén van de mannen met wie mevrouw Sherman onderhandelt om oorlog te voorkomen, maakt zijn ogen op. Hier gaapt, enkele haargekleurde grijsaards en genagellakte homo’s ten spijt, een hemelsbrede kloof. En die wordt breder, want make-up is, zeker bij jonge vrouwen, alleen maar ontzettend toegenomen. (Zie onder: selfiecultuur, Instagram, Máxima.)

Het is gewoon, maar ook wonderlijk.