Ileen
Montijn

 

Marina Grande

27 oktober 2006

Groentevrouw Carolina

Groentevrouw Carolina

Het leven imiteert de kunst. Wat we waarnemen van de werkelijkheid, plooit zich naar wat al klaar ligt in ons hoofd. Als de groentevrouw Carolina mij ’s morgens om acht uur, als ik op vers brood uit ging, groette met ‘ciao, bella’, dan deed zij dat in de hoop dat ik meer tomaten en perziken bij haar zou kopen. Mij gaf het het gevoel te zijn opgenomen in het dorp van de Marina Grande, ja, gewaardeerd te worden. Ik kocht een perzik die wel een pond woog, en die zelfs in halfrijpe staat lekker was, bijna zo lekker als Carolina had beloofd.

Intussen hoopte zich in de straten van Napels en de baai er omheen het huisvuil op: bergen van honderdduizenden supermarktzakjes. De stortplaatsen zaten potdicht, zei men. Zo toonde de stad zich op haar beurt net zo vuil en chaotisch als zij in boeken wordt beschreven. Life imitates art.