Het mooiste vond ik Princess Anne die kaarsrecht, in uniform, mee liep in het cortège dat haar dode moeder van Buckingham Palace naar Westminster Hall bracht. Het geheel was een hypnotiserende aanblik, met het gestage ritme van de dodenmarsen van de militaire kapellen, met de trommels, en elke minuut een bronzen slag van Big Ben. Wat kunnen ze dat goed, de Britten.
Princess Anne (72) droeg een broek, en niet de deprimerende rok-met-nylon-kousen-en-wandelschoenen die vrouwelijke militairen vanouds droegen. Een brede gouden bies langs haar broekspijpen, een hemelsblauwe sjerp over het pak van de Blues and Royals waarvan zij ere-kolonel is…
Het was natuurlijk een diep militaristische vertoning. Bij de berenmutsen van de grenadiers moet ik altijd denken aan hun oorspronkelijke functie: lange jongens die voor de troepen uit moeten lopen, afschrikwekkend door die dwaze mutsen, en die dan van dichtbij handgranaten naar de vijand moeten gooien. De paarden waren niet blij, vooral de drie ongezadelde (verwijzing naar de gesneuvelde kameraden die hier niet konden zijn). Vreselijk allemaal, maar ik kon niet ophouden met kijken. Vooral naar Princess Anne.