Elizabeth Arden

4 april 2022

Schmink, zo heette make-up vroeger! Ik kwam het woord weer tegen in een stuk over Elizabeth Arden door Jo van Ammers-Küller. Zij portretteerde in 1933 ‘Twaalf interessante vrouwen’ in een boek, van Alexandra Kollontay tot Madeleine Vionnet, ‘na persoonlijke kennismaking’.
Het moeilijkste om contact mee te krijgen was Elizabeth Arden, de schatrijke eigenares van een cosmetica-concern met salons in alle wereldsteden. En toen zij eindelijk tegenover haar zat in een chic Parijs restaurant, samen met haar persvoorlichtster, vertelde Arden nog niks interessants, maar zeurt zij eindeloos over haar renpaarden en het aanstaande huwelijksfeest van haar zuster met een Franse baron. Je ziet het voor je. Negentig jaar geleden!
Toch is Elizabeth Arden de absolute ster van de beauty-cultuur, schrijft mevrouw Ammers, die vooral na de wereldoorlog – de eerste, dan nog enige – razendsnel is opgekomen, met een aantrekkingskracht waar geen vrouw tegen bestand is (ook zijzelf niet). Peperdure behandelingen en middeltjes geven zelfvertrouwen, het verhaal is dat elke vrouw mooi kan zijn, en juist werkende vrouwen doen mee en hebben er profijt van…
Na de ontmoeting bespeurt de schrijfster ‘ergernis en onvree’ bij zichzelf. Waarom? vraagt zij zich af. Omdat vrouwen nog steeds slavinnen van haar eigen ijdelheid zijn? Of omdat zij zelf, veel meer dan ze wil toegeven, geboeid en geïmponeerd is door het succes van Elizabeth Arden?