In de Volkskrant werd laatst (20/10/2023) een oud-rechter geïnterviewd, die een boek had geschreven. Het leek me een aardige man. Wat hij zei ademde de geest van de rechtspraak in de jaren ’70: hij was niet voor zware straffen maar voor begrip, en vond dat je niet boos moet worden op de criminaliteit, maar op de ongelijkheid. Eat that, mevrouw Yesilgöz.
Maar ik kon mijn ogen niet afhouden van de foto’s van de man, zijn grijze jasje, de das met pompoenen, en vooral: het vestje. Wat een mooi, aandoenlijk, gezellig vestje was dat! Knap gebreid, met leuke ouderwetse knopen, o waar is de tijd gebleven dat mannen zulke vestjes droegen? Niet de jaren ’70 natuurlijk, eerder de jaren ’40, of nog vroeger. En ik zou wel willen weten: komt het uit een Oxfam-winkel op het Engelse platteland, of uit een herenmodezaak die zo exclusief is dat ik hem niet ken? Ooit kom ik misschien zo’n vestje tegen. En intussen kijk ik zo nu en dan naar de foto.
PS Het vestje bleek een fluitje van een cent voor Google Lens, met dank aan X en Twittergenoot Sneb. Een wereld aan Engelse en Schotse merken gaat open, gebreide vesten galore, namen als Wolsey (die is het waarschijnlijk), Walker Slater, Michael Ross… In mijn volgende leven word ik modeblogger.