Ik heb een klein medaillon, goud met zwart, met voorop een soort druiventrosje en aan de achterkant een deurtje, waarachter je een fotootje kunt bewaren. Dergelijke medaillons waren vroeger heel geliefd, reden waarom je in oude fotoalbums zo nu en dan een groepsfoto ziet, waar met een klein schaartje één hoofd zorgvuldig is uitgeknipt.
In het mijne, dat ik al jaren niet meer draag, zitten mijn ouders, jong nog, piepklein… wat een raar idee eigenlijk, je ouders om je hals te dragen. Waarom niet een vriendje, een al dan niet geheime liefde? Ik denk dat ik dat niet durfde, want zo’n sieraad was toch een beetje publiek bezit. Ik had het nota bene gekregen toen ik ‘groot meisje’ was geworden. Kennelijk was het traditie dat je dan zoiets kreeg, een juweeltje, hoe onbespreekbaar het onderwerp verder ook was.
Pas onlangs zag ik dat mijn moeder op een foto, gedateerd op haar 21ste verjaardag, datzelfde medaillon draagt. Zou zij het op haar beurt bij diezelfde mijlpaal…?
Geen idee natuurlijk, en evenmin wiens beeltenis er toen in zat. Ze kende mijn vader, haar grote liefde, al bijna een jaar, maar wat ik al niet durfde zal voor haar, een generatie eerder, wel helemáál onmogelijk zijn geweest. Dus waarschijnlijk liep ook zij met haar ouders om haar hals; er moet toch wát in zo’n medaillon.