Mouchette

1 juli 2006

Eenzaam en arm, akelig, primitief en kort (‘…nasty, brutish, and short’) – zo is het leven van de mens in zijn natuurlijke staat, volgens het gevleugelde woord van de filosoof Thomas Hobbes. Het gold in elk geval voor het hoofdpersoontje van de film die ik gisteravond bij vrienden zag, Mouchette van Robert Bresson, uit 1967. Een en al ellende, in prachtige beelden in zwart-wit.
   Na afloop ontspon zich een gesprek: was dit nu een mooie film? De meesten vonden van wel. Ik had zelf moeite met zoveel onverdunde narigheid. Is dat een naïeve reactie, of had het toch ook te maken met de artistieke kwaliteit van de film, die geen enkele speelruimte liet aan de kijker? We kwamen er niet uit; het zal wel een kwestie van smaak zijn, besloten we. Een slappe conclusie, maar wel veel stof tot nadenken.